zaterdag 4 december 2019Laatst update: 4 december 2019 - 17:24NoëlTrauma, CPTSS

Ik wil het zo graag! Ik lig in bed en het was geen top dag. Ik voelde me alleen en volwassenen, alles wat ik niet wilde zijn.

Dus daar lig ik dan. Gefixeerd op mijn 2 klokken die door elkaar heen tikken. De radio aan om mijn paranoiditeit te onder drukken ik heb volgens Internet de rustigste radio zender aan en nog is het te druk. Misschien komt het door mijn hoofd. Omdat het druk is in mijn hoofd. ik doe mijn ogen dicht en het enige wat ik zie is waar heel mijn lijf om schreeuwt. Ik zie het tot in detail en als ik me er op focus kan ik het al haast voelen. Maar het is niet genoeg om het tolletje in mij te stoppen. Soms schrik ik er van als ik mijn ogen dicht doe. Het is iets wat ik wil... en dat is het ergste. Het gene wat me tegen houd is mijn omgeving. Mijn moeder en de situatie zoals hij is. Ik mag niet klagen dus er is geen reden om dit te willen. Maar ondertussen blijven de beelden door me heen flitsen en voel ik de tintelingen en brandende strepen al zitten. Er staat letterlijk nog geen 2 meter tussen mij en het monster wat me roept. Alles wat er ooit over gezegd is door mijn moeder passeert de revue. Doe ik het wel of niet. Het is een keuze, en dat is het ergste. Je kiest niet voor jezelf door het niet te doen. Ik kies voor een ander door het niet te doen. Want ik wil het. Het is alles wat ik op dit moment wil. Het doet pijn om te beseffen dat ik mezelf dit aan doe en dat ik mezelf dit waard vind.

Terwijl ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben in de war. Het is iets wat IK wil en ik mag het niet. Want dan doe ik anderen verdriet. Ik mag het niet van mezelf alsof ik van mezelf geen chips mag pakken omdat het gezonder is om het niet te doen. Maar je wilt het wel. En je gaat wikken en wegen waarom wel en waarom niet?

Ben ik egoïstisch en doe ik het wel of denk ik aan anderen en doe ik het niet. Ik haat mezelf zo. Het is hoe dan ook niet goed. Het is nooit goed.

Niet huilen, straks hoort mama het....

Over Noël

Hoi! Mijn naam is Noël, ik ben 20 jaar en woon in Breda. In mijn leven heb ik al veel meegemaakt. Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik in een trauma geleefd. Nu is het voor mij tijd om te helen. Onderwerpen waar ik over ga schrijven zijn: mishandeling (lichamelijk en psychisch), seksueel misbruik, stalking, manipulatieve ouder, overlijden van dierbare, zelfbeschadiging, lichamelijke beperkingen, C-PTSS, traumaverwerking, therapie, psychische ziektes en nog veel meer. Ik schrijf veel vanuit mijn eigen ervaring, emotie en kracht. Ik ben op weg naar heling en ik deel graag mijn ups en downs. Ga je mee op reis?

vrijdag 3 januari 2020Laatst update: 3 januari 2020 - 17:24NoëlTrauma, CPTSS

Ik zag hem weer in de winkel. Hij werkt er, meestal in het magazijn maar schijnbaar vandaag niet. Hij begroet me en ik weet niet wat ik moet doen. De vorige keer deed ik ook alsof er niks aan de hand was. Toen voelde dat achteraf verkeerd.
Uit reactie groet ik hem terug maar halverwege mijn groet zak mijn stem naar een donkere, boze toon. Dat is wat ik ben, donker en boos.

Ik vraag aan mijn moeder of ze hem ook al gezien had. Ze knikte nee en ging onaangedaan verder met rond kijken. Ik was boos dus, tja ik was niet echt meer ontspannen. “je laat je dag toch niet verpesten door zo'n klootveger?” – schijnbaar wel.
Hij doet me denken aan mijn vader. Niet omdat hij hetzelfde er uit ziet of om zijn houding. Ze zijn op dat gebied totaal niet te vergelijken. Hij is dom en asociaal, mijn vader was geslepen en charismatisch. Daar gaat het dus niet om.
Het gaat om wat ze DOEN. Allebei verslaafd, allebei agressief, allebei narcistisch, allebei maken ze mensen kapot. Dat is waarom hij mij aan mijn vader doet denken.

Zijn vriendin, mijn zus, wordt door hem kapot gemaakt. Al 7 jaar lang. Zij is kwetsbaar, niet slim en ook een tikkeltje asociaal. Na 1,5 jaar samen een kind te hebben gehad besloot ze, mijn zus, van hem af te gaan. Het was genoeg geweest.
Ze was al vaker “van hem af” gegaan maar iedere keer ging ze weer terug naar hem. Nu niet, nu was het meenes. Iedere dag waren wij er voor haar en voor haar kleintje. We moedigde haar aan om door te zetten. Mijn moeder wist immers precies hoe het zat, uit een zeer ongezonde relatie stappen. We waren er voor mijn zus. Ik legde mijn ziel bloot, “dit is wat mijn vader bij mij heeft veroorzaakt, stop met hem voor hij je kleintje hetzelfde aan doet”

Iedere keer dreigde ze bijna te zwichten voor hem, wij trokken haar dan net op tijd terug.
Na de laatste keer is het toch nooit meer het zelfde geworden. Ze was afstandelijk, bijna alsof ze ons de schuld gaf dat ze nu haar kind alleen op moest voeden. Zo voelde het voor mij.
“mogen we langs komen?”, “nu niet ik ben zo ontzettend moe ik ga straks slapen” – dit terwijl het half 8 was. Ze hield ons af, vertelde ons niks. Waar we eerst alles voor haar waren. Onze nek uit staken op eigen risico. We zijn bedreigd, bespuugd en uitgescholden.
En nu is het schluss, ze vertelt ons geen woord meer.

We hoorde 4 dagen geleden dat ze weer terug is bij hem. Ze wou zijn familie (nog 3x zo erg als hij) uitnodigen voor het kleintje z'n verjaardag. Dat zou goed voor het kindje zijn. Nou niet dus, als dat kindje hun al 5 maanden niet meer heeft gezien en die familie alleen maar kan kwèken, is het niet goed voor het kleintje. Het is eigenbelang.

Mijn zus heeft ons maanden bezig gehouden, letterlijk, 24/7. nu zijn we afgedankt. Ze heeft haar keuze gemaakt.

“mama, ik weet niet of ik het nog kan. Haar iedere keer kwijt raken aan hem. En dat is nog niet het ergste, ik zie mezelf in dat kindje. Ik kan niet meer toe kijken hoe iemand voor het leven verkloot wordt”
Dat waren de woorden die er voor zorgde dat we geen contact meer hebben. 3 Weken later is ze bij hem terug, ons gevoel had gelijk.

Toen ik hem zag voelde ik boosheid. Het diepe verlangen om zijn leven kapot te maken. Het diepe verlangen om iets slechts te doen. Om te weten dat hij niet meer fluitend door het leven gaat. Dat is wat ik voelde, terwijl ik normaal gesproken toch behoorlijk boeddhistisch ben ingesteld. “what goes around comes around”. Maar op dit moment maakte me dat eigenlijk niet zo veel meer uit.

Ik heb niks gedaan. Nog niks... ondanks dat ik dat ontzettend boze gevoel heb bedacht ik me toch ook iets anders. Ik kan eigenlijk niet eens kwaad op hem zijn. Hij doet wat hij doet. Dit is wie hij is en dit zal hij altijd zijn. Waarschijnlijk zolang als hij leeft is hij al agressief, manipulatief, gestoord, dom en walgelijk. Ik wist dat hij dit nooit zou veranderen, dat was natuurlijk ook de rede waarom wij mijn zus steunde. Hij verandert nooit want als hij dat zou kunnen, dan had hij het al lang gedaan. Het zit gewoon niet in zijn vermogen. Dus in die zin kan ik niet boos op hem zijn, hij deed precies wat wij allemaal van hem verwachtte.

Ik moet boos zijn op mijn zus. Ze was zo ver, ze had zoveel steun, ze was op tijd nog voor haar kind echt verknipt zou worden. Ze had alles wat ze nodig had.
En ze heeft haar keuze gemaakt...

Dat doet het meeste pijn.

Over Noël

Hoi! Mijn naam is Noël, ik ben 20 jaar en woon in Breda. In mijn leven heb ik al veel meegemaakt. Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik in een trauma geleefd. Nu is het voor mij tijd om te helen. Onderwerpen waar ik over ga schrijven zijn: mishandeling (lichamelijk en psychisch), seksueel misbruik, stalking, manipulatieve ouder, overlijden van dierbare, zelfbeschadiging, lichamelijke beperkingen, C-PTSS, traumaverwerking, therapie, psychische ziektes en nog veel meer. Ik schrijf veel vanuit mijn eigen ervaring, emotie en kracht. Ik ben op weg naar heling en ik deel graag mijn ups en downs. Ga je mee op reis?